Islandia jest tajemnicza, nieoczywista i kapryśna – jak prawdziwa kobieta. Zmienia oblicze przy każdym podmuchu wiatru, zaskakuje nagłą burzą piaskową pośród fiordów, pod lodową pokrywą więzi płynny ogień.
To kraina dla koneserów – cierpliwie czekających na przebłysk słońca na pochmurnym niebie, sprawdzających prognozy pogody co kwadrans. Niejednego Islandia wystawiła na ciężką próbę, fundując nieustanne, deszczowe dni lub ciężkie przeprawy na terenowych drogach, kończące się urwanym kołem lub drzwiami samochodu.
Na pustych drogach stoimy w korku, czekając na przejście stada owiec. W lecie robimy zdjęcia o północy w najpiękniejszym świetle słonecznym. W noc polarną funkcjonujemy niczym zombie. Przestajemy juz liczyć kolejne wodospady, gejzery i wulkany. Żywimy się suszonymi rybami, hot dogami, coca colą i wafelkami Prince Polo. I zastanawiamy się, czy to już koniec świata i czy charakterystyczny zapach siarki powinien nam coś sugerować?
Ziemię lodu i ognia zamieszkują dzielni ludzie, zahartowani przez wymagający klimat i ciężką pracę. Ludzie, którzy pierwsi odkryli Amerykę Północną i którzy tysiąc lat temu ustanowili pierwszy parlament. Ludzie, którzy z depresyjną aurą walczą wspaniałym poczuciem humoru i sympatią dla drugiego człowieka. Dlatego zapraszamy na Islandię – bo warto zbierać własne doświadczenia. Nasz prelegent – Bartek Piziak – był tego najlepszym przykładem.
Joanna Kurpiel
(JK)